Αν δεν είχα ασχοληθεί από πολύ μικρός με το κυνήγι και στη συνέχεια αποκλειστικά με το λαγοκυνήγι, ίσως κανένα βιβλίο, όσο τέλειο και να ήταν, να μην μπορούσε να με πείσει για τις αξίες του. Θα ήταν ακριβώς σαν τη διαφορά του "παρακολουθώ πολεμική ταινία" και του "βρίσκομαι στο πεδίο της μάχης και μάχομαι σώμα με σώμα".

Σαν απλός λαγοκυνηγός καταθέτω προσωπικές γνώσεις που πηγάζουν από συσσωρευμένη εμπειρία τριάντα χρόνων στο λαγοκυνήγι με μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια για το κάθε τι που θα μπορούσε να έχει την παραμικρή σχέση μ' αυτό.

Υπάρχουν και μάλιστα πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις στη φιλοσοφία, την τεχνική και τον εξοπλισμό στο κυνήγι του λαγού, που οφείλονται στη μορφολογία του κυνηγότοπου και στις κλιματολογικές συνθήκες της κάθε περιοχής. Έτσι ο τρόπος κυνηγιού (φιλοσοφία, ράτσα λαγόσκυλων, τεχνική, όπλα και γενικά εξοπλισμός) που εφαρμόζουμε κυνηγώντας στα μαλακά κι απέραντα δάση της ηπειρωτικής Ελλάδας, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στα ξεροκατσάβραχα της Κρήτης και αντιστρόφως. Αλλά, ακόμα και αν κυνηγάμε συνεχώς στον ίδιο κυνηγότοπο, άλλη τεχνική θα ακολουθήσομε κατά τις ζεστές ημέρες του Σεπτεμβρίου, κι άλλη το χειμώνα προς το τέλος της κυνηγετικής περιόδου του λαγού.

Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην έχουν κοινές απόψεις δύο λαγοκυνηγοί που μονίμως κυνηγούν ο καθένας σε ένα από τα προαναφερθέντα μέρη της Ελλάδας. Αν η δική μας η συνταγή είναι για τα δικά μας δεδομένα θαυματουργή, αυτό δε σημαίνει ότι θα είναι και για τους άλλους το ίδιο. Αυτός είναι κατά την γνώμη μου ο σημαντικότερος λόγος που οι περισσότεροι λαγοκυνηγοί είναι αιχμάλωτοι της μετριότητας και μένουν με την ελπίδα ότι αντιγράφοντας τον κάθε ξακουστό λαγοκυνηγό (ή τον κάθε αρθρογράφο του περιοδικού τύπου), κάποτε θα ανακαλύψουν τη μαγική συνταγή που θα τους γεμίσει με τρόπαια αυτού του "μυθικού" θηράματος.

Τα αναπάντητα για πολλούς ερωτήματα: πως γίνεται να ξεσκονίζουν άνθρωποι και λαγόσκυλα ένα κυνηγότοπο χωρίς να καταφέρνουν να ξεσηκώσουν λαγό, ενώ οι λαγοί να είναι εκεί, ζωντανοί, στα πόδια τους; Πως καταφέρνει ο λαγός να κρατά σχεδόν σταθερό τον πληθυσμό του στο πέρασμα των αιώνων, παρά το ανελέητο κυνηγητό που υφίσταται από όλα τα σαρκοφάγα, τα ιπτάμενα αρπαχτικά και τους ανθρώπους;... Από την άλλη οι "αλμυρές" και "πιπεράτες" ιστορίες των αυτοαποκαλούμενων βετεράνων λαγοκυνηγών, μιλούν για το λαγό αφήνοντάς σου την πίστη ότι πρόκειται για μυστηριώδες πλάσμα και "πανέξυπνο φάντασμα" που μόνο αυτοί ξέρουν το πολύτιμο μυστικό του κυνηγίου του (αλλά δεν το λένε σε κανένα), μιλούν για μαγικά λαγόσκυλα, όπλα, γομώσεις... Όλα αυτά δημιουργούν ένα Μύθο γύρω από το λαγό, που κάνει τους περισσότερους λαγοκυνηγούς να ψάχνουν τη συνταγή της επιτυχίας εκεί που δεν υπάρχει!

Ψάχνουν τον τέλειο εξοπλισμό, τον τέλειο κυνηγότοπο, τα τέλεια "καθαρόαιμα" λαγόσκυλα ακούγοντας και διαβάζοντας τα τετράπαχα λόγια των ιδιοκτητών τους και πληρώνοντας κάμποσες χιλιάδες ευρώ. Όμως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, το σακίδιο μονίμως άδειο, η ψυχολογία κουρέλι!

Σ' αυτό το βιβλίο επιχειρώ να γκρεμίσω αυτόν τον Μύθο και να αποδείξω ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και πολύ περισσότερο όλα αυτά τα αστεία πράγματα που ακούμε και δυστυχώς διαβάζομε πολλές φορές, και που μοναδικό σκοπό έχουν την αυτοπροβολή, το κέρδος κι άλλα προσωπικά συμφέροντα.

Πιστεύω ότι έχω καταφέρει σε ικανοποιητικό βαθμό να αποκαλύψω και να μεταφέρω στον αναγνώστη το πραγματικό μυστικό της επιτυχίας, που δεν είναι άλλο παρά μόνο τεχνική και γνώσεις, γιατί ο καλός λαγοκυνηγός είναι πάντα αποτελεσματικός είτε με καλά σκυλιά είτε χωρίς σκυλιά, είτε με καλό εξοπλισμό είτε με κακό. Η επιτυχία του οφείλεται στις ολοκληρωμένες γνώσεις του και τη δοκιμασμένη τεχνική του.
Το βιβλίο λοιπόν αυτό είναι τεχνικό, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να διαβαστεί μια φορά και στη συνέχεια να φυλαχτεί στη βιβλιοθήκη μας.

Μια κατηγορία λαγοκυνηγών δεν έχουν επιτυχίες, δεν ξέρουν τι φταίει που δεν πετυχαίνουν, ούτε και ενδιαφέρονται να μάθουν γιατί, απλά ψάχνουν κάποιο κίνητρο το οποίο θα τους παροτρύνει να βγαίνουν στο βουνό για βόλτα και τίποτ' άλλο. Αγοράζουν λοιπόν ένα λαγόσκυλο, ρίχνουν κι ένα όπλο στον ώμο και αρχίζουν τον περίπατο... γι' αυτούς δεν κάνει αυτό το βιβλίο, γιατί απλά θα έχει μικρό ενδιαφέρον.

Μια άλλη κατηγορία έχουν μεν επιτυχίες, αλλά παράλληλα δεν έχουν συνείδηση για το τι τους κάνει ικανούς. Ίσως έπεσε στα χέρια τους ένα ικανό λαγόσκυλο και σχημάτισαν την εντύπωση ότι έγιναν αυτοί ικανοί και τέλειοι λαγοκυνηγοί...ούτε γι' αυτούς κάνει αυτό το βιβλίο, γιατί μη ξεχνάμε ότι από τη στιγμή που ο οποιοσδήποτε σχηματίσει την εντύπωση ότι έγινε τέλειος στο είδος του, υπογράφει αμέσως την αρχή της παρακμής και της φθοράς του, γιατί μένει στάσιμος στο παρελθόν με ιδέες απαρχαιωμένες.

Μια άλλη κατηγορία δεν έχουν τις επιτυχίες που θα ήθελαν να έχουν, αλλά παράλληλα ξέρουν γιατί δεν πετυχαίνουν. Αναγνωρίζουν ότι τους λείπουν γνώσεις και θέλουν να τις αποκτήσουν. Μόνο αυτοί βρίσκονται στο σωστό δρόμο για να γίνουν ικανοί λαγοκυνηγοί. Σ' αυτούς απευθύνεται αυτό το βιβλίο. Στόχος μου είναι να αποκτήσει μόνιμη θέση στο κυνηγετικό τους σακίδιο και να τους συνοδεύει σε όλα τα στάδια της εξέλιξής τους, δίνοντάς τους πάντα τις κατάλληλες οδηγίες, ακριβώς σαν ένα εγχειρίδιο χρήσης.

Ικανός λαγοκυνηγός είναι αυτός που:

• Γνωρίζει γιατί κάνει την κάθε ενέργεια,
• Γνωρίζει πώς να την κάνει αυτή την ενέργεια,
• Γνωρίζει γιατί είναι σωστή αυτή η ενέργεια,
• Γνωρίζει τι αποτέλεσμα θα έχει αυτή η ενέργεια.

Για να γίνω λοιπόν ικανός λαγοκυνηγός, μια και μοναδική συνταγή υπάρχει:

Μελετώ και σχεδιάζω - εφαρμόζω - κρίνω το αποτέλεσμα, ξανά μελετώ και σχεδιάζω - ξανά εφαρμόζω - ξανά κρίνω το αποτέλεσμα... Και επειδή στο λαγοκυνήγι δεν υπάρχει κανένα όριο στις γνώσεις, τη συνταγή αυτή θα την εφαρμόζομε μέχρι να μας δίνει ο θεός την υγειά μας και να μπορούμε να σκαρφαλώνομε στα βουνά.

Το λαγοκυνήγι λοιπόν είναι μια διαδικασία που θέλει τον κυνηγό μέσα στον αγωνιστικό χώρο να αγωνίζεται μαζί με το σκυλί του, και όχι να κάθεται στην εξέδρα και να παρακολουθεί το σκυλί που αγωνίζεται. Μη ξεχνάμε ότι ετυμολογικά η λέξη κυνηγός είναι σύνθετη: κύων + άγω (σκύλος + οδηγώ), που σημαίνει ότι εγώ οδηγώ το σκύλο, και όχι οδηγούμαι από αυτόν.

Ο λαγοκυνηγός πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος εξοπλισμός για τις συνθήκες του κυνηγότοπου και τις ιδιαιτερότητες του τρόπου με τον οποίο κυνηγά το λαγό, αλλά μέχρι του σημείου που αυτό εγγυάται την ασφαλή άσκηση του σπορ. Και αυτό, γιατί πιστεύω ότι είναι μεγάλο κρίμα και λάθος για το λαγοκυνηγό το να ασχολείται συνεχώς με το υλικό κομμάτι, τον εξοπλισμό του, και να μη χαίρεται με το συναισθηματικό κομμάτι, από το οποίο αναμφισβήτητα στο μεγαλύτερό της μέρος αποτελείται η έννοια παραδοσιακό λαγοκυνήγι.

Ακόμα και σήμερα κλείνω τα μάτια μου και ζω τις στιγμές όταν, μαθητής ακόμα του δημοτικού σχολείου, κάθε φορά που γέμιζε ο πατέρας μου φυσίγγια και μου έκανε το χατίρι να τον βοηθήσω στο γέμισμα και το ρέλιασμα, εκστασιασμένος από την όλη διαδικασία και τη φαντασία μου να καλπάζει στα λίγα κυνηγοτόπια που με είχε ως τότε πάρει μαζί του, έτρεμε η καρδούλα μου και παρακαλούσα το Θεό να είναι κάθε φυσέκι και λαγός, γιατί αν αυτός είχε αποτυχία, δε θα με άφηνε ξανά να γευτώ την ηδονή της διαδικασίας του γεμίσματος, που από τότε της είχα δώσει το όνομα "ιεροτελεστία"... Βλέπω τον πατέρα μου να μου δείχνει τα γιατάκια του λαγού και πολλές φορές τον ίδιο το λαγό μέσα στο γιατάκι του, τις βερβελίδες του (κακαράτζες), τις τρίχες της γούνας του πάνω στους θάμνους και τα βάτα, τις πατημασιές του στη σκόνη των μονοπατιών, στη λάσπη του χειμώνα, πάνω στα χόρτα... Βλέπω τον πρώτο λαγό που είδα να σκοτώνει ο πατέρας μου να κατρακυλά, τα σκυλιά να τρέχουν πάνω του κι εγώ με τα κοντά παντελονάκια να τρέχω μέσα στους ασπαλάθους και τις αφάνες, να βάζω τα χέρια μου μέσα στα στόματα τους και να τους τον παίρνω, να νοιώθω όπως τον Ηρακλή όταν σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας...