Λίγα χρόνια μετά το μοναδικό βιβλίο «ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ», ο Μανούσος Χαλκιαδάκης επανέρχεται στο συγγραφικό προσκήνιο με ένα εντελώς φρέσκο πόνημα, διεισδύοντας στα μυστικά της τέχνης του κυνηγίου με καθαρόαιμους ιχνηλάτες.
Μια απλή ανάγνωση του βιβλίου που κρατά ο αναγνώστης στα χέρια, είναι αρκετή για να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνει κυνήγι με ιχνηλάτες, αλλά δεν είναι αρκετή, για να αποκτήσει τη βαθιά γνώση από την οποία πηγάζει τούτο το έργο.
Ξεφύλλισα το βιβλίο από περιέργεια, σταμάτησα σε πολλά σημεία του, που μου έκαναν εντύπωση και κάθισα να το διαβάσω προσεκτικά. Ομολογώ ότι ούτε με την πρώτη ανάγνωση δεν κατόρθωσα να αποκομίσω, όλα όσα έχει ο Μανούσος Χαλκιαδάκης καταθέσει μέσα στις σελίδες του. Επανέρχομαι καθημερινά και μελετώ, διότι μόνο με μεθοδική μελέτη μπορώ να μάθω μερικά από τα χιλιάδες μυστικά που κρύβονται σε τούτο το έργο.
Το πάθος του Χαλκιαδάκη για το κυνήγι του λαγού, είναι δεδομένο, καθώς και  η εξαιρετική γνώση του σχετικά με τούτη την αρχέγονη δραστηριότητα του ανθρώπου. Το σπουδαίο είναι, ότι έχει τη συγγραφική ικανότητα να μεταφέρει αυτή τη γνώση, στους φίλους του κυνηγίου και όχι μόνο.
Η απέχθεια για τη λαθροθηρία, είναι εκείνη που οδηγεί το Μανούσο, στο να μυήσει τον αναγνώστη στο γνήσιο λαγοκυνήγι και την αγάπη και τη συνεργασία με το θαύμα της φύσης και του ανθρώπου που λέγεται σκύλος ιχνηλασίας.
Με πολύ απλά λόγια ο Μανούσος στο εισαγωγικό του σημείωμα ορίζει το σκοπό αυτής της έκδοσης:
«Ο σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι να ασχοληθεί με την τεχνολογική εξέλιξη, αλλά με το φυσικό μέρος του παραδοσιακού λαγοκυνηγιού και γενικότερα του παραδοσιακού κυνηγιού τριχωτών, όσο αφορά το σκύλο ιχνηλάτη.»
Δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στις Ελληνικές φυλές, αποδεικνύεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ότι η κυνηγετική μας καταγωγή δεν είναι υποδεέστερη εκείνης, των κατοίκων άλλων χωρών, αλλά αντίθετα μας υπενθυμίζει ότι δεν έχουμε αξιοποιήσει όσο θα έπρεπε τους ιχνηλάτες μας.
Παράλληλα ένας πίνακας καταλληλότητας τον οποίο ο Μανούσος έχει συνάξει και έχει κωδικοποιήσει, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν Οδηγός επιλογής, ο οποίος θα λύσει και πολλές απορίες.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου οι ημίαιμοι ιχνηλάτες θεωρούνται σε πολλές περιπτώσεις καλύτεροι από τους καθαρόαιμους και ένας μεγάλος αριθμός κυνηγών πιστεύει ότι με ένα τυχαίο ζευγάρωμα είναι δυνατό να επιτύχει το τέλειο κυνηγόσκυλο, βιβλία σαν και τούτο, είναι φάροι γνώσης και ισχυρό ράπισμα στους αφελείς, που συχνά πείθονται από άσχετους να ακολουθήσουν ατέρμονες διαδρομές με διασταυρωμένους σκύλους, που δεν οδηγούν πουθενά.
Ας ευχαριστήσουμε λοιπόν το Μανούσο για τη γνώση που μας μεταφέρει και ας καθίσουμε αναπαυτικά για μελετήσουμε αυτό που όλοι αγαπάμε με πάθος: τους Ιχνηλάτες και το κυνήγι τους.